Stany Więzadeł I ścięgien Stawu Barkowego U Psów

2024 Autor: Daisy Haig | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 03:12

Zapalenie pochewki ścięgna mięśnia dwugłowego, pęknięcie mięśnia ramiennego i oderwanie mięśnia nadgrzebieniowego u psów

Staw barkowy jest przegubem kulistym. U zwierząt czteronożnych składa się z kości łopatki/łopatki oraz kości ramiennej/górnej przedniej nogi. Kości te są podtrzymywane przez więzadła i ścięgna. Więzadło to pasmo tkanki łącznej lub włóknistej, które łączy dwie kości lub chrząstki w stawie, a ścięgno to pasmo tkanki łącznej lub włóknistej, które łączy mięsień z kością.

Choroby więzadeł i ścięgien stawu barkowego stanowią większość przyczyn kulawizny w stawie barkowym psa, z wyjątkiem osteochondritis dissecans (stan charakteryzujący się nieprawidłowym rozwojem kości i chrząstki, prowadzącym do płata chrząstki w stawie). Jest to choroba, która występuje u psów średnich i dużych ras, gdy osiągają dojrzałość szkieletową, około jednego roku lub starszych. Średni wiek rozwoju tego schorzenia wynosi od 3 do 7 lat.

Objawy i typy

• Objawy będą zależeć od ciężkości i długoterminowego charakteru choroby
• Spadek masy mięśniowej jest konsekwentnym odkryciem w każdych warunkach

• Zapalenie pochewki ścięgna mięśnia dwugłowego (zapalenie ścięgna i otaczającej go pochewki ścięgna mięśnia dwugłowego – z przodu łopatki)

  • Początek jest zwykle subtelny
  • Często trwający kilka miesięcy
  • Przyczyną może być uraz kończyny lub barku
  • Subtelne, przerywane kulawizny, które pogarszają się wraz z ćwiczeniami
  • Krótka i ograniczona faza kołysania chodu z powodu bólu przy wyprostu i zgięciu barku
  • Ból niekonsekwentnie wykazywany podczas manipulacji barkiem

• Zerwanie ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia (kończyny górnej)

  • Objawy podobne do zapalenia pochewki ścięgna bicipital
  • Może mieć nagły (ostry) początek z powodu znanego zdarzenia traumatycznego
  • Zwykle subtelne, długotrwałe (przewlekłe) kulawizny, które pogarszają się wraz z ćwiczeniami
  • Mineralizacja ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego (stawu barkowego) – początek jest zwykle subtelny

Długotrwałe (przewlekłe) kulawizny, które pogarszają się wraz z aktywnością

• Oderwanie siłą (tzw. wyrwanie) lub złamanie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego (ścięgna łączącego łopatkę/kość łopatki z kością ramienną/kością kończyny górnej)

  • Objawy są podobne do mineralizacji ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego.
  • Pogorszenie i bliznowacenie (znane jako przykurcz włóknisty) mięśnia barku – zwykle nagły (ostry) początek, występujący w okresie intensywnych ćwiczeń na świeżym powietrzu (takich jak polowanie).
  • Kulawizna i tkliwość ramion stopniowo znika w ciągu dwóch tygodni
  • Nieleczony stan powoduje długotrwałe (przewlekłe), uporczywe kulawizny, zwykle mające miejsce 3 do 4 tygodni później; może nie być szczególnie bolesna dla psa
  • Zmniejszenie masy mięśniowej mięśnia podgrzebieniowego (zanik mięśni)
  • Kiedy pacjent chodzi, kończyna dolna odchyla się po łuku od ciała, gdy łapa jest wysuwana

Przyczyny

• Prawdopodobnym winowajcą jest uraz pośredni lub bezpośredni
• Najczęstszą przyczyną są powtarzające się urazy przeciążeniowe (uraz pośredni)
• Przemęczenie i/lub zmęczenie
• Słaba kondycja przed wykonaniem aktywności sportowej (tj. brak wcześniejszego ćwiczenia, nadwaga lub niewłaściwe przygotowanie)

Diagnoza

Potrzebne będą zdjęcia rentgenowskie, aby ustalić, co jest nie tak z ramieniem. Obrazowanie ultrasonograficzne i rezonans magnetyczny (MRI) może pomóc w identyfikacji urazów mięśni, zapalenia pochewki ścięgna mięśnia dwugłowego i zerwania ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia. Przydaje się również do określenia lokalizacji zagęszczeń wapnia w pobliżu bruzdy międzyguzkowej, gdzie długa głowa bicepsa styka się z górną częścią kości ramiennej. Nakłucie stawu i analiza płynu ze stawu pomogą zidentyfikować chorobę śródstawową (w obrębie stawu). Artroskopowa eksploracja stawu barkowego pomoże zdiagnozować zapalenie ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia, zerwanie ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia oraz potwierdzi lub wykluczy chorobę śródstawową. Ta metoda diagnostyki jest wykonywana za pomocą artroskopu, specjalnie wyposażonego endoskopu, który jest rurowym urządzeniem, które można wprowadzić do stawu w celu usunięcia płynu, tkanki lub innego materiału do analizy. Zawiera kamerę do kontroli wizualnej i może być wyposażony w narzędzia do pobierania próbek oraz do obróbki ubytku lub struktury wewnętrznej.

Leczenie

Jeśli choroba jest ciężka i długotrwała, twój pies będzie musiał zostać hospitalizowany w celu interwencji chirurgicznej. Jeśli stan nie jest ciężki, Twój pies może być leczony w warunkach ambulatoryjnych, zwłaszcza jeśli problem ze stawem barkowym został wykryty wcześnie.

W przypadku zapalenia ścięgna bicipitalu (zapalenie ścięgna i otaczającej go pochewki ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia) istnieje 50-75% szans na powodzenie leczenia. Operacja jest zwykle wymagana, gdy istnieją dowody na długotrwałe (przewlekłe) zmiany i brak odpowiedzi na nieinwazyjne postępowanie medyczne. Zerwanie ścięgna mięśnia dwugłowego zwykle wymaga operacji. Przypadkowym odkryciem może być mineralizacja ścięgna mięśnia barkowego. Ten stan może wymagać operacji po wykluczeniu innych przyczyn kulawizny i próbie leczenia. Oderwanie siłą (oderwanie) lub złamanie ścięgna mięśnia barkowego często wymaga operacji z powodu uporczywego podrażnienia ścięgna odłamkowego. Osłabienie i bliznowacenie mięśnia barkowego wymaga operacji.

Okład z lodu (znany jako krioterapia) bezpośrednio po zabiegu może pomóc w zmniejszeniu stanu zapalnego i obrzęku w miejscu operacji. Będzie musiał być wykonywany przez pięć do dziesięciu minut co osiem godzin przez trzy do pięciu dni po zabiegu lub zgodnie z zaleceniami weterynarza psa. Masaż regionalny i ćwiczenia zakresu ruchu mogą poprawić elastyczność i zmniejszyć utratę masy mięśniowej (zanik mięśni) po początkowym okresie regeneracji. Lekarz weterynarii doradzi, kiedy należy rozpocząć fizjoterapię z psem.

Leczenie będzie wymagało ścisłego odosobnienia przez cztery do sześciu tygodni. Po zabiegu, jak dużo aktywności Twój pies może uczestniczyć, zależy od wykonanej procedury; Weterynarz Twojego zwierzaka udzieli instrukcji dotyczących aktywności pooperacyjnej i ograniczeń. Ważne jest, aby ściśle przestrzegać protokołów rekonwalescencji weterynarza, aby uniknąć nawrotu lub pogorszenia zdrowia fizycznego psa. Przedwczesny powrót do normalnej aktywności prawdopodobnie pogorszy objawy i doprowadzi do długotrwałego (przewlekłego) stanu.

Kontrola wagi będzie również częścią długoterminowej opieki Twojego psa, aby nadmierny nacisk na kończynę nie pogarszał ścięgien. W zależności od początkowej wagi psa weterynarz może zalecić ścisłą dietę odchudzającą lub po prostu dietę podtrzymującą, aby zapobiec przybieraniu na wadze.

Życie i zarządzanie

Większość pacjentów wymaga co najmniej od jednego do dwóch miesięcy rehabilitacji po leczeniu. Leczone medycznie zapalenie pochewki ścięgna mięśnia dwugłowego jest często skuteczne po jednym lub dwóch zabiegach w 50-75% przypadków, bez długotrwałych (przewlekłych) zmian. Leczenie chirurgiczne zapalenia pochewki ścięgna mięśnia dwugłowego daje dobre lub doskonałe wyniki w 90 procentach przypadków. Odzyskiwanie będzie musiało odbywać się powoli, ze stopniowym wzrostem ruchu fizycznego. Pełna funkcjonalność może potrwać od dwóch do ośmiu miesięcy.

Zerwanie ścięgna mięśnia dwugłowego po leczeniu chirurgicznym ma dobre lub doskonałe rokowanie; ponad 85 procent pacjentów wykazuje lepszy powrót do funkcji. Poddana chirurgicznie mineralizacja ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego ma dobre lub doskonałe rokowanie; nawrót jest możliwy, ale rzadko. Oderwanie lub złamanie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego leczone chirurgicznie na siłę (oderwanie) lub złamanie ma dobre lub doskonałe rokowanie; nawrót jest możliwy, ale rzadko. Wreszcie, chirurgicznie leczone pogorszenie i bliznowacenie (przykurcz włóknisty) mięśnia podgrzebieniowego ma dobre lub doskonałe rokowanie; pacjenci równomiernie powracają do normalnej funkcji kończyn z odpowiednim czasem powrotu do zdrowia i fizykoterapią.