Seria Szczepień Psów: Część 1

2024 Autor: Daisy Haig | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 03:12

Obawiam się, że czasami rozpraszają mnie bardziej ezoteryczne aspekty medycyny weterynaryjnej - najnowsze i najlepsze leczenie jakiejś rzadkiej choroby, z którą większość z Was (miejmy nadzieję) nigdy nie spotka. Chcę poświęcić trochę czasu na skupienie się na czymś, z czym mają do czynienia wszyscy właściciele zwierząt… szczepionkami. W szczególności, próbując pomóc Ci zrozumieć, w jaki sposób weterynarze określają, jakie szczepienia zapobiegawcze dany pies powinien, a których nie powinien otrzymać.

Aby odpowiedzieć na to pytanie, warto podzielić szczepionki na dwie kategorie: podstawowe i sytuacyjne. Zajmę się dzisiaj nisko wiszącymi owocami - niezbędnymi szczepionkami. W przyszłych wydaniach serii opowiem szczegółowo o tym, co wpływa na zalecenia za lub przeciw każdej z powszechnie stosowanych szczepionek sytuacyjnych (np. wirus paragrypy, Bordetella bronchiseptica, wirus grypy psów, borelioza i Leptospira interrogans).

Szczepionki podstawowe to te, które są wymagane przez prawo i/lub zapobiegają szczególnie zaraźliwym, rozpowszechnionym lub ciężkim chorobom. Podstawowe szczepionki dla psów to wścieklizna, wirus nosówki psów, parwowirus psów typu 2 i adenowirus psów typu 2. Każdy pies powinien otrzymywać je zgodnie z harmonogramem, o którym wiadomo, że zapewnia mu ciągłą ochronę lub (z wyjątkiem wścieklizny) być monitorowany przez serologia (miana) w celu określenia, kiedy potrzebna jest dawka przypominająca. Wyjątek można zrobić, gdy poważny problem zdrowotny (np. wcześniej udokumentowana reakcja anafilaktyczna lub aktualna diagnoza poważnej choroby) sprawia, że ryzyko szczepienia jest wyższe niż korzyści.

Szczepienia przeciwko wściekliźnie dla psów są wymagane przez prawo. Należy przestrzegać statutów stanowych, lokalnych i gminnych. Większość nie uznaje mian jako substytutu szczepień i zapewni zwolnienia w bardzo ograniczonych okolicznościach (np. udokumentowana reakcja zagrażająca życiu na wcześniejsze szczepienie przeciwko wściekliźnie w połączeniu ze stylem życia, który ściśle ogranicza narażenie na dzikie zwierzęta i stanowi znikome ryzyko zdrowie publiczne). Wiele stanów uznaje tylko szczepionki przeciw wściekliźnie podawane przez weterynarza lub pod nadzorem weterynaryjnym. Według etykiet szczepionek przeciwko wściekliźnie psy powinny być szczepione po ukończeniu 12 tygodnia życia, a ta szczepionka jest dobra przez rok. Booster podany za rok i wszystkie kolejne boostery są dobre przez trzy lata. Jednak lokalne przepisy mogą wymagać innego harmonogramu szczepień.

Szczepienia przeciwko wirusowi nosówki psów, adenowirusowi psów typu 2 i parwowirusowi psów typu 2 można podawać zgodnie z tym samym harmonogramem. W rzeczywistości są one połączone w jeden „strzał”, który nazywa się skrótem DAP. Szczenięta powinny zacząć otrzymywać szczepionki DAP między szóstym a ósmym tygodniem życia, a następnie otrzymywać dawkę przypominającą co 3-4 tygodnie do 16 tygodnia życia.

Ostatnią dawkę należy podać między 14 a 16 tygodniem życia, aby zapewnić osłabienie odporności pochodzącej z mleka matki, która może inaktywować szczepionki. W zależności od tego, kiedy szczenięta rozpoczną serię, otrzymają łącznie 3 lub 4 szczepionki. Podczas rocznej kontroli psa należy podać dodatkową dawkę przypominającą DAP. Dorosłe zwierzęta o nieznanej historii szczepień mogą otrzymać pojedynczą, wstępną szczepionkę DAP.

Badania wykazały, że odporność wytworzona przez szczepienia DAP u dorosłych psów utrzymuje się co najmniej trzy lata (prawdopodobnie dłużej). W związku z tym ponowne szczepienie co trzy lata lub przeprowadzanie przerywanych mian w celu sprawdzenia poziomu przeciwciał są rozsądnymi opcjami. Kiedy pies, który był wielokrotnie szczepiony przeciwko DAP, osiąga zaawansowany wiek, który określam jako około ¾ oczekiwanej długości życia, zarówno szczepienia, jak i miana można zwykle przerwać.

dr. jennifer coates