Jak Weterynarze Wykonują Pracę?

2024 Autor: Daisy Haig | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 03:12

Klienci, którzy nie znają mnie zbyt dobrze, często pytają mnie, jak radzę sobie z pracą jako kobieta, no wiesz, i do tego mała. Te pytania zwykle pojawiają się po tym, jak oderwałem stukilowego cielęcia od tysiąckilogramowej krowy, zdjąłem but z Clydesdale lub zaszczepiłem zirytowaną i chorobliwie otyłą lamę.

Jeśli przyjrzysz się uważnie, w rzeczywistości pytanie o płeć składa się z dwóch części. Po pierwsze: czy nie jest to (jest to rola weterynarza dużych zwierząt) zazwyczaj praca mężczyzny? Po drugie: nie jesteś zbyt silny, prawda?

Chociaż te pytania brzmią seksistowsko, szczerze mówiąc, nie sądzę, aby w większości przypadków miały takie znaczenie. To tylko ciekawostka i zwykle pytają o nią same kobiety. Oto moje odpowiedzi.

W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat liczba przyjęć do szkół weterynaryjnych powoli i systematycznie stawała się głównie kobietami. Wystarczy wejść do jakiejkolwiek małej kliniki dla zwierząt i są szanse, że większość weterynarzy to kobiety. W mojej klasie maturalnej w 2008 roku na około 70 nieparzystych absolwentów około dziesięciu było mężczyznami.

Jeśli pójdziesz główną salą mojej macierzystej uczelni, Purdue University, zobaczysz roczne materiały kompozytowe pochodzące z pierwszej klasy maturalnej z 1954 r.; ta klasa składała się wyłącznie z mężczyzn. Kolejne zajęcia obejmowały okazjonalną klasyczną kobietę zawodową z lat 60. z włosami pszczelimi i okularami w rogowej oprawie, ale dopiero w połowie lat 70. stosunek mężczyzn do kobiet powoli zmienia się z 20:1 do 10:1 do 1:1. a następnie około 1986 r. 0,5:1 do 0,25:1, teraz 0,1:1. To jedna kobieta na co dziesiątą część mężczyzny. Albo jeden mężczyzna na dziesięć kobiet. Po prostu lubię mówić to w inny sposób lepiej.

Wygląda na to, że wzrost liczby kobiet weterynarzy nastąpił wraz z rozwojem weterynarii małych zwierząt, co ma sens: minimalne podnoszenie ciężarów (z wyjątkiem 130 funtów dogów) i łatwiejsze do zarządzania harmonogramy pracy, pozwalające na czas rodzinny i urlop macierzyński są bardzo atrakcyjnymi składnikami dla dzisiejszej pracującej kobiety, która pragnie kariery i rodziny. Ale gdzie to pozostawia weterynarzy dużych zwierząt? Również w tym sektorze obserwuje się coraz większe rozpowszechnienie DVM kobiet.

Uważam, że mój pierwszy szef przełamał dla mnie lokalne bariery płci. Jako weterynarz zajmujący się dużymi zwierzętami, który rozpoczął własną praktykę dziesięć lat temu, moja szefowa zyskała bazę klientów, która nie tylko ją szanowała, ale także ubóstwiała.

Jeśli chodzi o różnice w wielkości, to prawda, że nie jestem zbyt silny. Wiem to. Mam tylko pięć stóp i cztery cale wzrostu, więc jestem uważana za niską (pomimo że średnia krajowa kobiet w USA wynosi 5 stóp i 4 cale) i mam niedobór siły górnej części ciała. Ale mam na to sposoby.

Farmaceutycznie, my weterynarze mamy w zanadrzu całkiem silne środki uspokajające, znieczulające i uspokajające, jeśli chodzi o zabranie niesfornego ogiera lub niespokojnej krowy o kołek lub dwa. Poza tym nie boję się prosić o pomoc. Jeśli chodzi o pomoc w urodzeniu dużego cielęcia na ten świat, często krzyczę: „OK, gdzie są moi duzi, silni mężczyźni?” i każ im wykonać ciężar ciągnięcia, podczas gdy ja kontynuuję ustawianie części ciała i zapewniam stosunkowo płynną dostawę. Czekać; czy to seksistowskie, żeby o to zapytać?

Będę pierwszym, który przyzna, że sam nie dam rady. Poza tym nie ma nic do udowodnienia, próbując zrobić to sam. Widać, że jestem niski i słabiutki. Więc co? Uwielbiam swoją pracę i z dodatkową pomocą czasami robię rzeczy wydajniej (i z mniejszym obciążeniem pleców). Poza tym zawsze jest to dobry okres na budowanie więzi z klientami, gdy jesteś blisko i osobiście, ciężko oddychasz wokół zadu krowy, pokryty lubrykantem i płynami porodowymi.

Nawet najbardziej stoiccy i zahartowani farmerzy starych wyjadaczy mają problem z zachowaniem powagi po tym, jak wszyscy rozwaliliśmy sobie tyłki, ciągnąc ogromnego cielęcia, a ja tańczę w kółko, świętując, przybijając piątki i przytulając wszystkich. Zaufaj mi; zdarzyło się to więcej niż raz.

Dr Anna O’Brien