Choroba Szopa Pracza U Psów

2024 Autor: Daisy Haig | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 03:12

Baylisascariasis u psów

Najczęściej nazywana „chorobą szopa pracza” ze względu na jej występowanie w populacji szopa pracza, baylisascariasis pochodzi z kontaktu z kałem szopa pracza oraz z połykania tkanki zwierzęcej zakażonej pasożytem Baylisascaris procyonis.

Powszechnie określane jako glista, larwy B. procyonis występują w dużej części populacji zwierząt, w tym u ludzi, co czyni tę chorobę odzwierzęcą, co oznacza, że może przenosić się z zakażonego zwierzęcia na inne gatunki zwierząt, w tym ludzie. Szopy pracze są optymalnymi nosicielami tego robaka, ponieważ zdrowie szopa pracza nie jest zagrożone, co czyni go idealnym żywicielem i roznosicielem pasożyta. Larwy B. procyonis są zazwyczaj przenoszone przez materiał kałowy do środowiska. Każdy kontakt z kałem lub ziemią, z której korzystał zarażony szop pracz, może prowadzić do infekcji ogólnoustrojowej. Dlatego konieczne jest ćwiczenie metod unikania i ostrożności w obszarach, w których przeważają szopy pracze.

Pośrednimi nosicielami są między innymi ptaki, króliki i gryzonie. Wiadomo, że larwa migruje do mózgu, gdzie wpływa na układ nerwowy. W tym osłabionym stanie małe zwierzę staje się łatwym do złapania, a larwa jest połykana, gdy drapieżnik (tj. pies) połyka tkankę zakażonego zwierzęcia. Jest to kolejny sposób rozprzestrzeniania się robaka na inne zwierzęta.

Wiadomo, że choroba ta występuje w całych Stanach Zjednoczonych, a jej ogniska odnotowano w ogrodach zoologicznych i na farmach. Jednak epidemia może wystąpić wszędzie tam, gdzie zwierzęta trzymane są razem w dużych grupach.

Chociaż tę infekcję można często leczyć u dorosłych psów, prawie zawsze jest ona śmiertelna dla szczeniąt. Ponadto, ponieważ robak czasami atakuje mózg i układ nerwowy, infekcja ta może być mylona z wścieklizną. W przypadku podejrzenia wścieklizny można poprosić lekarza weterynarii o zbadanie na obecność B. procyonis.

Stan lub choroba opisana w tym artykule medycznym może dotyczyć zarówno psów, jak i kotów. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o tym, jak ta choroba wpływa na koty, odwiedź tę stronę w bibliotece zdrowia PetMD.

Objawy i typy

U psów zgłoszono dwa rodzaje Baylisascariasis: infekcję jelitową i chorobę trzewną. Rozwój glisty rozpoczyna się od spożycia jaj glisty. Następnie migrują do jelit, gdzie rozwijają się dalej przed ostateczną migracją do wnętrzności (narządy zajmujące jamy brzuszne), układu nerwowego lub oka. Tego typu infekcje są określane odpowiednio jako larwalne wędrujące; larwy trzewne wędrujące (VLM); nerwowe larwy migrujące (NLM); i larwy migrujące oczne (OLM).

Postać jelitowa występuje najczęściej u dorosłych psów, podczas gdy infekcja narządów wewnętrznych, szczególnie mózgu i rdzenia kręgowego (choroba trzewna) występuje częściej u szczeniąt. Często nie ma żadnych zewnętrznych objawów związanych z wczesnym początkiem choroby, ale czasami psy wykazują oznaki choroby neurologicznej z powodu ataku robaka na układ nerwowy. Oznaki choroby neurologicznej (NLM) obejmują:

• Niestabilny chód/utrata koordynacji lub kontroli mięśni (ataksja)
• Trudności z jedzeniem/przełykaniem (dysfagia)
• Letarg, nadmierne leżenie (leżenie)
• Krążąc
• Konfiskata
• Zamieszanie, brak uwagi

Infekcja wnętrzności (VLM) może wykazywać objawy choroby wątroby i/lub płuc, podczas gdy infekcja oka (OLM) może nie być widoczna, dopóki pies nie straci zdolności widzenia.

Przyczyny

Najczęstszą metodą nabycia infekcji jest dzielenie obszaru z zarażonymi szopami. Pies może zarazić się chorobą poprzez kontakt z kałem szopa pracza, połknięcie jaj B. procyonis, które mogą pozostać żywe w glebie długo po rozpadzie lub usunięciu kału szopa, po spożyciu zainfekowanej tkanki zwierzęcej z nicieniami (np. królikami, ptakami itp.) lub z bliskim kontaktem z innymi zakażonymi zwierzętami.

Diagnoza

Będziesz musiał przekazać swojemu weterynarzowi dokładną historię zdrowia twojego psa, w tym historię objawów i możliwych incydentów, które mogły doprowadzić do tego stanu. Dostarczona przez Ciebie historia może dać Twojemu weterynarzowi wskazówki, które narządy są dotknięte chorobą. Znajomość drogi, którą obrał pasożyt, jest niezbędna do odpowiedniego leczenia infekcji.

Jelitowa postać Baylisascariasis jest wykrywana poprzez badanie kału psa, podczas gdy postać larwalną można znaleźć w połączeniu z innymi chorobami, takimi jak wścieklizna, nosówka psów i wrodzone wady neurologiczne. Bezpośredni test wymazu kału wykryje jelitową postać choroby, podczas gdy postać larwalną można zwykle znaleźć za pomocą badania oka (oftalmoskopowego) lub poprzez badanie laboratoryjne próbki tkanki.

Leczenie

Jeśli twój pies ma pozytywny wynik testu na tego pasożyta, istnieje kilka leków, które można podać.

Dla postaci jelitowej:

• Pamoat Pyrantelu
• Febantel
• Prazikwantel
• Iwermektyna
• Oksym mibemycyny

Dla postaci larwalnej:

• kortykosteroidy
• Albendazol długoterminowy

Życie i zarządzanie

Zaleca się wizytę kontrolną dwa tygodnie po początkowym leczeniu w celu zbadania kału pod kątem robaków, a następnie ponownie po miesiącu w celu sprawdzenia jelitowej postaci choroby. Jest to choroba odzwierzęca, więc przenosi się na ludzi i inne zwierzęta, a dzieci są najbardziej narażone na zakażenie i najgorsze skutki. Przypadkowe spożycie jaj glisty może spowodować poważne choroby u ludzi. Połknięcie może nastąpić w wyniku zabawy w piasku używanym przez szopy pracze lub inne zakażone zwierzęta, kontaktu z glebą zakażoną jajami lub kontaktu z zakażonym kałem (podczas sprzątania). Należy zachować szczególną ostrożność, dopóki nie upewnisz się, że Twój pies całkowicie wyzdrowiał z infekcji i nie wydala już jaj z kałem. Podczas obchodzenia się z odpadami psa należy nosić jednorazowe rękawiczki, a higiena rąk i paznokci będzie musiała być priorytetem, jeśli mieszkasz w obszarze zajmowanym przez szopy pracze.

Miejsce, w którym pies zaraził się glistą, powinno być dobrze obserwowane i monitorowane, a sąsiedzi powinni być powiadamiani o zagrożeniu dla własnych zwierząt.

Zapobieganie

Najważniejszym krokiem zapobiegawczym jest trzymanie zwierząt z dala od obszarów z szopami i zapobieganie połykaniu przez zwierzęta tkanki zwierzęcej. Inne kroki, które można podjąć, aby chronić swoją rodzinę i zwierzę przed tym pasożytem, to zakrywanie skrzynek z piaskiem, sprawdzanie nieruchomości pod kątem odchodów szopów i martwych zwierząt oraz upewnienie się, że twój pies lub szczeniak został odrobaczony.