Kastracja Konia – Momenty Nauki Weterynaryjnej

2024 Autor: Daisy Haig | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 03:12

Jedną z moich ról jako weterynarza jest nauczanie opinii publicznej o opiece nad zwierzętami, a także przekazywanie pewnych faktów z biologii, fizjologii, anatomii, bakteriologii, wirusologii, patologii, chorób odzwierzęcych i wszelkich innych, które wydają się istotne w danym momencie. Lubię dzielić się tą wiedzą głównie dlatego, że jest ona bliska mojemu sercu, ale lubię też poczucie, że dzielę się czymś, co pomoże ludziom jak najlepiej opiekować się swoimi zwierzętami i mieć większe uznanie dla nauk przyrodniczych.

Przez większość czasu moje improwizowane wykłady są prowadzone jeden na jednego, ponieważ opisuję formułowanie ziarniny właścicielowi konia, którego koński towarzysz ma gojącą się ranę, lub koncepcję rozwoju odporności na pasożyty u hodowcy kóz, który traci stado z powodu ciężkiego pasożytnictwa. Ten rodzaj środowiska nauczania najbardziej mi odpowiada, ponieważ jestem trochę nieśmiały i powściągliwy, a nie wielkim fanem wystąpień publicznych.

Czasami jednak spotykam się z większą publicznością.

Weźmy przypadek Rocketa. Rocket był mini koniem w wieku około dwóch lat w czasie tej historii. Będąc własnością kilku moich ulubionych klientów (niektórzy z najmilszych ludzi na świecie), którzy byli właścicielami niewielkiej stajni z internatem, Rocket tego dnia umówił się ze mną na kastrację. Jedną rzeczą, o której powinienem wspomnieć, jest to, że ci klienci mieli dużo dzieci. I wydawało się, że ich dzieci miały wielu przyjaciół. I każdy z tych dzieciaków kochał Rocketa.

Tak więc, kiedy ustawiałem salę chirurgiczną, która w tym przypadku była przejściem do stodoły, nagle zauważyłem w moim peryferyjnym polu widzenia nagromadzenie małych ludzi. Szepty „co się dzieje?” A co to jest? i „co ona robi?” wirowały, aż zdałem sobie sprawę, że ta chwila staje się momentem uber-nauczania. Podjąłem wyzwanie.

Poinstruując dzieci, aby przewróciły bele słomy jako siedzenia, wyjaśniłem, że Rocket przechodzi operację. Wszyscy siedzieli cicho i patrzyli, jak znieczulam Rocketa i przewracam go na plecy. Kiedy zaczęłam robić pierwsze nacięcie, opisałam, co usuwam, i jeśli chciały, dzieciaki mogły założyć lateksowe rękawiczki. Potem zacząłem podrzucać jądra.

Na początku było kilka histerycznych krzyków, ale po upomnieniu ze strony rodziców, dzieci przezwyciężyły początkowy odrazę i ciekawość wygrała z nimi. Przekazując pierwsze jądro, dzieci bardziej zainteresowały się operacją. Po kłótni o to, kto ma następny trzymać jądro, zapewniłem ich, że nadchodzi drugie, a kilka sekund później, po założeniu kolejnego zestawu ciasnych ligatur, nad moim ramieniem przeleciało drugie.

Jedna mała dziewczynka była szczególnie zainteresowana i bacznym okiem obserwowała każdy mój ruch. Uwielbiam kontaktować się z młodymi ludźmi, którzy sami aspirują do bycia weterynarzami i pamiętam, że ten dzieciak był taką indywidualnością. Wyjaśniałem, jak bardzo ważne jest usunięcie obu jąder i że czasami jedno jądro jest znacznie łatwiejsze do usunięcia niż drugie, ale zawsze są dwa. Nagle dziewczyna zapytała: „A jeśli jest trzecia?”

Musiałem się zatrzymać i zastanowić nad tym pytaniem. Trzecie jądro? Nigdy o czymś takim nie słyszałem. A potem po prostu nie mogłem przestać się śmiać.

Po zakończeniu operacji i odprowadzeniu oszołomionego Rocketa z powrotem do jego stanowiska, aby przespać jego środki uspokajające, upewniłem się, że wszystkie jądra (to znaczy wszystkie dwa) zostały wyrzucone do kosza. Jeden dzieciak chciał zabrać jednego do domu, ale jego rodzice szybko odrzucili ten pomysł.

Właściciele Rocketa hojnie przeprosili publiczność, ale zapewniłem ich, że było idealnie. W jakim innym miejscu mógłbym robić to, co kocham, z wniebowziętą publicznością i na koniec zachichotać? I tym razem wystąpienia publiczne nawet mnie nie zdziwiły.

Dr Anna O’Brien