FIV Nie Powinien Być Automatycznym Wyrokiem śmierci Dla Kota

2024 Autor: Daisy Haig | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 03:12

Wirus niedoboru odporności kotów (FIV) jest, jak sama nazwa wskazuje, wirusem, który może zarażać koty. Wywołany przez retrowirus FIV jest pod wieloma względami podobny do wirusa białaczki kotów (FeLV), który również jest wywoływany przez retrowirusa. Ale są też ważne różnice między tymi dwoma wirusami.

Sposób, w jaki te dwa wirusy są przenoszone, jest jedną z głównych różnic między nimi. FIV rozprzestrzenia się prawie wyłącznie przez rany gryzione. Eksperymentalnie istnieją dowody na to, że może się rozprzestrzeniać również drogą płciową (1), ale obecnie nie wiadomo, czy faktycznie występuje to w naturze, czy nie.

FIV jest często określany jako choroba nieprzyjaznych kotów. Z drugiej strony FeLV występuje częściej u przyjaznych kotów i może być przenoszony przez wydzieliny ciała, zwłaszcza ślinę. W rezultacie FeLV może być przenoszony z jednego kota na drugiego poprzez zachowania związane z pielęgnacją oraz dzielenie się miskami z jedzeniem i wodą. Może również rozprzestrzeniać się przez rany gryzione i łożysko od matki kotki do jej kociąt.

Co ten tryb transmisji FIV oznacza dla zakażonych kotów? Oznacza to, że w stabilnym gospodarstwie domowym z wieloma kotami, w którym nie dochodzi do walki, prawdopodobieństwo, że kot zarażony FIV przekaże wirusa innemu kotu, jest minimalne. W rzeczywistości jedno z ostatnich badań wykazało „brak dowodów na transmisję FIV, pomimo lat ekspozycji na naturalnie zakażone koty z FIV w mieszanym gospodarstwie domowym” (2). (W tym przypadku mieszane gospodarstwo domowe to takie, w którym przynajmniej jeden kot zarażony FIV mieszkał z innymi niezarażonymi kotami.)

W pewnym momencie, nie tak dawno temu, zalecenie dla kota, u którego wynik testu FIV był pozytywny, polegało na natychmiastowej eutanazji kota. Na szczęście, ponieważ teraz wiemy znacznie więcej o wirusie, ta rekomendacja nie jest już standardową radą. Chociaż FIV jest poważną i prawdopodobnie śmiertelną chorobą, gdy u kota pojawią się objawy, zakażone koty mogą pozostawać bezobjawowe przez długi czas, czasami przez wiele lat. Osobiście znam koty FIV, które pozostawały pozytywne bez żadnych zewnętrznych oznak przez pięć lat lub dłużej.

A co ze szczepieniem na FIV? Czy jest zalecany dla kotów wolnych od FIV żyjących z zarażonymi FIV? To pytanie, które będziesz chciał omówić ze swoim weterynarzem, ponieważ każda sytuacja jest inna. Oto, co wiemy o szczepionce: Niektóre badania wykazały, że szczepionka jest tylko minimalnie skuteczna i może w rzeczywistości uczulać wystawione koty na infekcję, przy czym szczepione koty zarażają się wyższym mianem wirusa niż koty nieszczepione, jeśli zostaną narażone (3). Ponadto szczepionka powoduje fałszywie dodatni wynik testu na powszechnie stosowanych testach FIV opartych na przeciwciałach (ELISA i Western Blot) przez okres do 4 lat, więc określenie prawdziwego statusu FIV kota może być niemożliwe, jeśli pojawią się pytania dotyczące zdrowia kota.

Koty, u których wynik testu FIV jest pozytywny, powinny być trzymane w pomieszczeniach zamkniętych. Wymagają również okresowych badań weterynaryjnych i regularnej opieki zdrowotnej. Są one ważne dla wszystkich kotów, ale podwójnie dla zarażonych FIV.

Czy mieszkałeś z kotem zarażonym FIV? Czy twój kot FIV dzielił dom z innymi kotami? A może myślisz o adopcji kota FIV-dodatniego, ale masz w domu inne koty, o które się martwisz? Zapraszamy do podzielenia się z nami swoimi przemyśleniami i doświadczeniami.

Dr Lorie Huston

Źródła:

1. Transmisja pozioma kociego wirusa niedoboru odporności z nasieniem kotów seropozytywnych; HL Jordan i in.; Journal of Reproductive Immunology; grudzień 1998;41(1-2):341-57.
2. Przenoszenie kociego wirusa niedoboru odporności (FIV) między kotami mieszkającymi w dwóch schroniskach dla kotów; Annette L. Miot; Dziennik Weterynaryjny; Dostępny online 31 marca 2014 (obecnie w druku).
3. Ograniczona skuteczność szczepionki z inaktywowanym kocim wirusem niedoboru odporności; SP Dunham i in.; Rejestr weterynaryjny; kwiecień 2006;158(16):561-2.