Spisu treści:

Gorączka Q U Psów
Gorączka Q U Psów

Wideo: Gorączka Q U Psów

Wideo: Gorączka Q U Psów
Wideo: Nadpobudliwy pies potrzebował porządnej lekcji posłuszeństwa [Cesar Millan na ratunek] 2024, Listopad
Anonim

Bakteryjna choroba odzwierzęca u psów

Choroba gorączki Q jest wywoływana przez Coxiella burnetii, patogenną bakterię strukturalnie podobną do bakterii Rickettsia, ale genetycznie inną.

Pies najczęściej zaraża się organizmem, jeśli spożyje zakażone płyny ustrojowe (tj. mocz, kał, mleko, wydzieliny), tkanki lub chore tusze (np. bydła, owiec lub kóz). Bakterie mogą również przenosić się w powietrzu i są przenoszone przez pchły lub wszy, które przenoszą C. burnetii w postaci pasożytniczej.

Gorączka Q jest chorobą endemiczną na całym świecie, dotykającą koty i psy w każdym wieku, płci i rasy, a jako choroba odzwierzęca przenosi się na ludzi. Należy zachować ostrożność podczas obchodzenia się z płynami ustrojowymi, narządami i/lub materiałem tkankowym jakiegokolwiek zwierzęcia, w szczególności zwierząt gospodarskich. Pozbądź się wszystkich resztek porodowych i karm psa wyłącznie pasteryzowanymi produktami.

Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o tym, jak ta choroba wpływa na koty, odwiedź tę stronę w bibliotece zdrowia petMD.

Objawy i typy

Uważa się, że głównym portalem wejścia do krążenia ogólnego są płuca. C. burnetii będzie następnie replikować się w wyściółce narządu, powodując rozległe zapalenie naczyń. Zapalenie naczyń krwionośnych psa spowoduje śmierć komórek krwi i krwotok z płuc, wątroby i ośrodkowego układu nerwowego.

Gdy pies zachoruje, może wykazywać niektóre z następujących objawów:

  • Gorączka
  • Letarg
  • Anoreksja
  • Depresja
  • Brak koordynacji
  • Napady padaczkowe
  • Poronienie (nieczęste u psów)

Rodzaje objawów wyświetlanych przez psa i nasilenie gorączki Q będą ostatecznie zależeć od konkretnego szczepu organizmu, którym jest zarażony twój pies. Często zwierzęta z C. burnetii przechodzą okres utajenia (bezczynności). Jednak podczas procesu porodu bakteria może reaktywować się, co skutkuje przedostaniem się dużej liczby bakterii do łożyska i płynów ustrojowych żywiciela, moczu, kału i mleka.

Przyczyny

Narażenie na zwierzęta zakażone C. burnetii (zwłaszcza te, które właśnie urodziły), kleszcze, pchły i wszy.

Diagnoza

Dostarczenie szczegółowej historii zdrowia Twojego psa i jego stylu życia prowadzącego do wystąpienia objawów pomoże Twojemu weterynarzowi w diagnozie.

Twój weterynarz przeprowadzi następnie pełny profil krwi twojego psa, w tym chemiczny profil krwi, pełną morfologię krwi i analizę moczu. Po pobraniu psia surowica krwi będzie przechowywana w lodówce, aby pomóc w identyfikacji typu organizmu. Lekarz weterynarii pobierze również próbkę tkanki (np. z łożyska) i schłodzi ją do późniejszego wykorzystania jako inokulatora.

Leczenie

Istnieją leki, które skutecznie eliminują infekcję bakteryjną, a weterynarz poprowadzi Cię w tworzeniu skutecznego planu leczenia psa. Należy jednak pamiętać, że C. burnetii jest bardziej odporny na eradykację niż inne rodzaje Rickettsiae, podobnego rodzaju bakterii.

Z powodu odzwierzęcej gorączki Q należy zachować szczególną ostrożność podczas obchodzenia się z zarażonymi zwierzętami. Aby zmniejszyć ryzyko przeniesienia choroby, Twój pies powinien być natychmiast hospitalizowany po wykryciu gorączki Q.

Życie i zarządzanie

Określenie powodzenia terapii może być trudne, ponieważ stan wielu zwierząt samoistnie się poprawi. Jednak nawet bezobjawowe przypadki należy leczyć agresywnie ze względu na możliwość zakażenia człowieka.

Do czasu postawienia diagnozy u psa, narażenie człowieka i infekcja są bardziej niż prawdopodobne. Dlatego każdy, kto miał kontakt z psem, powinien również natychmiast zwrócić się o pomoc lekarską. Okres inkubacji od momentu kontaktu do pierwszych objawów choroby wynosi od 5 do 32 dni.

Ludzie zazwyczaj zarażają się chorobą poprzez wdychanie zakażonych aerozoli (tj. materiału unoszącego się w powietrzu), zwłaszcza po urodzeniu zwierzęcia; dzieci są często zakażone spożywaniem surowego mleka mlecznego, ale zwykle są bezobjawowe. Transmisja z osoby na osobę jest możliwa, ale rzadko.

Zalecana: