Nieswoiste Zapalenie Jelit U Psów I Kotów

2024 Autor: Daisy Haig | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 03:12

Mój pies Apollo ma nieswoiste zapalenie jelit (IBD), więc niestety mam doświadczenie z tym schorzeniem zarówno jako właściciel, jak i weterynarz.

IBD to kameleon. Jej typowe objawy wymiotów, biegunki, utraty wagi i/lub anoreksji pasują do wielu chorób. Połącz to z faktem, że IBD można ostatecznie zdiagnozować tylko za pomocą biopsji dotkniętych tkanek i myślę, że można śmiało powiedzieć, że częstość występowania tej choroby jest prawdopodobnie nawet wyższa niż nam się wydaje.

Zarówno psy, jak i koty mogą być dotknięte IBD. Wydaje się, że niektóre rasy psów mają wyższe niż przeciętne ryzyko rozwoju choroby, w tym basenjis, teriery pszeniczne o miękkiej sierści, owczarki niemieckie, shar-peis, rottweilery, wyżeł weimarski, border collie i bokserki. Pewna kombinacja zmienionej odporności, stymulacji antygenowej (np. alergie pokarmowe, przerost bakterii, choroby metaboliczne, nietolerancja pokarmowa, pasożyty itp.), stres środowiskowy i genetyka określa, które zwierzęta cierpią na IBD i kiedy pojawiają się pierwsze objawy. IBD jest zwykle diagnozowane w średnim wieku, ale może również rozwinąć się u młodszych lub starszych zwierząt. Często objawy zwierzęcia są początkowo łagodne i/lub sporadyczne, ale z czasem postępują.

W przypadku Apollo, w wieku około dziewięciu miesięcy, rozwinął się u niego bardzo poważne objawy. Nie był wtedy moim psem, ale podejrzewam, że coś wywołało ten ostry epizod – może zmiana diety, infekcja przewodu pokarmowego… kto wie. Jego stan przez jakiś czas pozostawał niezdiagnozowany, podejrzewam, że z powodu jego wieku. Większość weterynarzy nie myśli o IBD u dziewięciomiesięcznego dziecka, ale kiedy przyszedł do mnie i nie zareagował na leczenie objawowe, a ja wykluczyłem choroby przewodu pokarmowego, które są bardziej typowe dla psa w jego wieku, pogrzebałem trochę głębiej i znaleźli odniesienia do bokserów rozwijających chorobę, gdy są bardzo młodzi.

Jak sugeruje nazwa, patofizjologia nieswoistego zapalenia jelit skupia się na nieprawidłowym zapaleniu w obrębie przewodu pokarmowego. Zwykle system GI ma wiele warstw obrony przed wszystkim, co przez niego przechodzi. Kiedy te systemy załamują się lub są nieskuteczne, wyzwalacze, które normalnie są trzymane na dystans, uzyskują dostęp do wyściółki jelit i stymulują układ odpornościowy. Rezultatem jest stan zapalny, który służy do rekrutacji większej liczby komórek zapalnych, dodatkowo zwiększając „nieszczelność” ściany jelita. Następuje błędne, samonapędzające się koło. IBD jest podklasyfikowane według części przewodu pokarmowego dotkniętej chorobą, jak również dominującego typu zaangażowanej komórki zapalnej. Najczęstszą postacią jest plazmocytowe limfocytarne zapalenie jelit.

Leczenie ma dwojakie podejście: eliminację czynników wywołujących stan zapalny w przewodzie pokarmowym i tłumienie układu odpornościowego. Kluczowe są diety hipoalergiczne. Apollo pozostaje wolny od objawów bez interwencji lekowej, o ile spożywa wyłącznie dietę składającą się z białka hydrolizowanego (tj. białka podzielonego na kawałki tak maleńkie, że unikają wykrycia przez układ odpornościowy) i jednego źródła węglowodanów. Antybiotyki mogą być stosowane do kontrolowania liczby bakterii w jelitach, a niektóre antybiotyki, takie jak metronidazol, mają również działanie immunosupresyjne. Kortykosteroidy są najczęstszym sposobem na zmniejszenie nadmiernej odpowiedzi układu odpornościowego, ale inne leki, takie jak azatiopryna (psy) lub chlorambucil (koty), mogą być stosowane, gdy kortykosteroidy nie są w pełni skuteczne lub powodują niedopuszczalne skutki uboczne.

Niektóre przypadki IBD pięknie reagują na leczenie, ale niestety inne nie. Niedawno poddałam eutanazji zdrowego kota i psa, którzy byli odpowiednio i agresywnie leczeni z powodu tej choroby. Trzymamy kciuki, że Apollo nadal radzi sobie tak dobrze, jak do tej pory.

Dr Jennifer Coates