Toksoplazmoza U Kotów

2024 Autor: Daisy Haig | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 03:12

Zakażenie Toxoplasma gondii u kotów

Toksoplazmoza jest infekcją wywoływaną przez pasożyta Toxoplasma gondii (T. gondii). Jest to jedna z najczęstszych chorób pasożytniczych i wiadomo, że dotyka prawie wszystkie zwierzęta stałocieplne i ludzi, ale koty są głównym żyjącym żywicielem.

Pasożyt ten kończy swój cykl życiowy u kotów i są one jedynymi ssakami, u których ten pasożyt jest przenoszony z kałem i do środowiska w ramach cyklu życiowego. Jednak kontakt z surowym mięsem i niemytymi produktami jest również bardzo istotnym i dobrze znanym źródłem infekcji u ludzi.

Istnieją zarówno ostre, jak i przewlekłe postacie toksoplazmozy, przy czym postać przewlekła jest zwykle chorobą o niskim stopniu zaawansowania bez żadnych objawów klinicznych, a postać ostra jest bardziej objawowa.

Objawy i typy

Koty są częściej widywane z objawami klinicznymi niż psy. Takie objawy obejmują:

• Letarg
• Depresja
• Gorączka
• Utrata masy ciała
• Problemy z oddychaniem, takie jak duszność
• Nieskoordynowany chód
• Napady padaczkowe
• Wstrząsy
• Osłabienie mięśni Mus
• Częściowy lub całkowity paraliż
• Wymioty
• Biegunka
• Ból brzucha
• Żółtaczka
• Utrata apetytu
• Zapalenie migdałków (zapalenie migdałków)
• Zapalenie siatkówki (retinitis)
• Zapalenie środkowej części oka, w tym tęczówki (zapalenie błony naczyniowej oka)
• Zapalenie rogówki (zapalenie rogówki)

Objawy są najcięższe u kociąt zakażonych w łonie matki. Te kocięta mogą urodzić się martwe lub umrzeć przed odsadzeniem. Te, które przeżyją, mogą wykazywać brak apetytu, gorączkę, duszność i żółtaczkę.

Przyczyny

Koty zarażają się poprzez kontakt z pasożytem T. gondii, który może zostać nabyty poprzez zakorzenienie się w zainfekowanej glebie lub połknięcie kocich odchodów.

Diagnoza

Będziesz musiał podać szczegółową historię zdrowia twojego kota, początek i charakter objawów oraz możliwych incydentów, które mogły spowodować ten stan, takich jak kontakt z innymi kotami. Lekarz weterynarii przeprowadzi dokładne badanie fizykalne, aby ocenić układy organizmu kota i ogólny stan zdrowia kota. Rutynowe testy laboratoryjne – takie jak pełna morfologia krwi, profil biochemiczny i analiza moczu – są również wykorzystywane do potwierdzenia infekcji.

Na przykład koty z toksoplazmozą mogą wykazywać nienormalnie niską liczbę białych krwinek (leukopenia), niską liczbę neutrofili (neutropenia) i niską liczbę limfocytów (limfopenia) w pełnej morfologii krwi.

I odwrotnie, podczas zdrowienia, pełna morfologia krwi może ujawnić zwiększoną liczbę białych krwinek, co wskazuje na zwiększoną aktywność infekcji zwalczającej białe krwinki.

Profil biochemiczny zwykle ujawnia nienormalnie wysoki poziom enzymów wątrobowych ALT (aminotransferazy alaninowej) i AST (aminotransferazy asparaginianowej). Ponadto stwierdzono, że poziom albuminy (białka normalnie obecnego we krwi) jest również obniżony u niektórych kotów z toksoplazmozą; stan chorobowy znany jako hipoalbuminemia. U około 25 procent kotów z toksoplazmozą obserwuje się żółtaczkę z zaburzeniami enzymów wątrobowych ALT i AST. Analiza moczu może ujawnić nieprawidłowo wysoki poziom białek i bilirubiny w próbce moczu. Próbki kału mogą również ujawnić ważne informacje, ponieważ zakażone koty często wydalają jaja pasożytów w kale. Jeśli masz próbkę kału kota, którą możesz zabrać ze sobą do weterynarza, może to pomóc w szybszym przeprowadzeniu diagnozy i leczenia.

Testy serologiczne to najbardziej wiarygodne testy do postawienia ostatecznej diagnozy. Mierząc poziom antygenów toksoplazmy w organizmie, lekarz weterynarii może określić rodzaj infekcji oraz czy jest ona aktywna, uśpiona, niedawno przebyta (ostra) czy długotrwała (przewlekła). Twój lekarz weterynarii może powtórzyć te testy trzy tygodnie po wstępnym badaniu w ramach egzaminu kontrolnego.

Testy serologiczne pomogą również w określeniu poziomu przeciwciał IgM i IgG. Przeciwciała to białka normalnie obecne w organizmie lub wytwarzane w odpowiedzi na antygen (w tym przypadku toksoplazmę) w celu neutralizacji antygenu. Oznaczenie poziomu IgM pomaga w diagnostyce aktywnej toksoplazmozy, ponieważ liczba tych przeciwciał wzrasta w ciągu tygodnia od zakażenia i może utrzymywać się na podwyższonym poziomie przez trzy miesiące. Przeciwciała IgG wzrastają w ciągu dwóch do czterech tygodni po zakażeniu i mogą pozostawać podwyższone przez cały rok. Określenie poziomu antygenów i przeciwciał pomoże weterynarzowi w postawieniu diagnozy potwierdzającej. Test reakcji łańcuchowej polimerazy jest wiarygodnym testem do weryfikacji obecności Toxoplasma gondii w próbkach.

Można również wymagać obrazowania diagnostycznego, w tym prześwietlenia klatki piersiowej (klatki piersiowej), które może wykazywać zmiany w tkance płucnej, pokazując infekcję i ślady powikłań związanych z infekcją. Twój weterynarz może również pobrać próbkę płynu płucnego w celu określenia obecności T. gondii, szczególnie u kotów z zajęciem płuc. Bardziej zaawansowane badania diagnostyczne obejmują pobranie płynu mózgowo-rdzeniowego (CSF). Badania laboratoryjne płynu mózgowo-rdzeniowego mogą ujawnić nienormalnie wysoką liczbę białych krwinek (WBC) i stężenie białka u pacjentów z infekcją, która dotarła do ośrodkowego układu nerwowego.

Leczenie

W przypadku ciężkiej choroby kot może wymagać hospitalizacji w celu leczenia w nagłych wypadkach. Płyny podaje się kotom słabo nawodnionym dożylnie. Antybiotyki dla kotów są podawane w celu kontrolowania infekcji i zapobiegania dalszemu postępowi choroby w organizmie.

U kotów z ciężką chorobą prawidłowe odżywianie i nawadnianie jest ważne dla utrzymania stabilnego zdrowia zwierzęcia i zapobiegania zgonom. Jednak u pacjentów wymagających leczenia z powodu ciężkich objawów ogólne rokowanie jest często bardzo złe. Podobnie u kociąt i pacjentów z obniżoną odpornością rokowanie nie jest korzystne pomimo leczenia.

Niektóre antybiotyki podawane w leczeniu toksoplazmozy mogą powodować działania niepożądane, takie jak wymioty, brak apetytu i biegunka. Jeśli zauważysz takie niepożądane objawy, skonsultuj się z weterynarzem, aby uzyskać odpowiednie zmiany w terapii, ponieważ te skutki uboczne mogą szybko zagrażać życiu. U leczonych pacjentów wymagane jest regularne monitorowanie odpowiedzi na leczenie. Twój weterynarz oceni odpowiedź na leczenie, obserwując poprawę objawów, takich jak gorączka, brak apetytu i problemy z oczami.

Zapobieganie

Chociaż koty są najbardziej znanymi przekaźnikami pasożyta T. gondii, ważne jest, aby pamiętać, że pasożyt ten jest częściej nabywany poprzez obchodzenie się z surowym mięsem i jedzenie niemytych owoców i warzyw. Najlepszą ochroną przed tym pasożytem dla Ciebie i Twojego kota jest profilaktyka i higiena. Nie karm kota surowym mięsem, a jeśli musisz pozwolić kotu wychodzić na zewnątrz, pamiętaj, że kot może łatwo zarazić się pasożytem od innych kotów, od kopania w zakażonej przez pasożyta ziemi i jedzenia mięsa zwierząt, które są zakażone.

Inne środki ochronne obejmują zakrywanie zewnętrznych piaskownic, gdy nie są używane, aby uniemożliwić kotom używanie ich jako kuwety, noszenie rękawiczek podczas pracy w ogrodzie, mycie rąk po zabawie na zewnątrz (szczególnie z dziećmi), noszenie jednorazowych rękawiczek podczas zmiany kuwety (i ewentualnie twarzy maskę, jeśli jest w ciąży lub jest osłabiona odporność) i codziennie utrzymuj kuwetę w czystości. Im dłużej zainfekowany kał pozostaje w kuwecie, tym większe prawdopodobieństwo, że jaja pasożyta staną się żywotne i zakaźne. Jeśli to możliwe, kobiety w ciąży powinny unikać czyszczenia kuwety, ponieważ wiadomo, że ten pasożyt powoduje poważne komplikacje podczas ciąży. Jeśli jest to nieuniknione, upewnij się, że zostały podjęte wszelkie środki ostrożności, aby uniknąć kontaktu przez drogi oddechowe (maska na twarz, jednorazowe rękawiczki).

Możliwe jest przebadanie kota na obecność tego pasożyta, ale ironia polega na tym, że koty z dodatnim wynikiem testu są mniej narażone na ryzyko przeniesienia zakażenia niż koty z ujemnym wynikiem testu, ponieważ koty z dodatnim wynikiem testu mają tylko dodatni wynik testu na przeciwciała przeciwko pasożytowi. pasożyt, co oznacza, że były już wcześniej zakażone i są teraz prawie odporne na infekcję; w związku z tym stwarza znacznie mniejsze ryzyko zarażenia. W rzeczywistości koty zakażone T. gondii są generalnie odporne na powtarzające się infekcje przez okres do sześciu lat.

I odwrotnie, jeśli Twój kot ma negatywny wynik testu na przeciwciała T. gondii, będziesz musiał być o wiele bardziej prewencyjny w swoim podejściu do ochrony kota przed infekcją, ponieważ kot nie ma odporności, aby chronić go przed infekcją.