Valley Fever U Psów: Wszystko, Co Musisz Wiedzieć

2024 Autor: Daisy Haig | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 03:12

Jennifer Coates, DVM

Jeśli mieszkasz w południowo-zachodnich Stanach Zjednoczonych, prawdopodobnie słyszałeś o Valley Fever, ale czy wiesz, jak powszechna i ciężka może być choroba u psów? A jeśli zastanawiasz się nad wyjazdem lub przeprowadzką do tej części kraju, musisz dowiedzieć się o tej chorobie, aby chronić członków swojej psiej rodziny. Oto Twój przewodnik po Valley Fever u psów.

Co to jest gorączka doliny?

Valley Fever jest chorobą wywoływaną przez zakażenie rodzajem grzyba o nazwie Coccidiodes immitis. Stan ten można również nazwać kokcydioidomikozą, chorobą kalifornijską, reumatyzmem pustynnym lub gorączką doliny San Joaquin. Choroba jest niezwykle powszechna w południowo-środkowej Arizonie, ale jest również często diagnozowana w innych częściach Arizony oraz w pustynnych regionach Nowego Meksyku, południowo-zachodniego Teksasu, Kalifornii, Nevady i Utah. Dotyczy to również części Meksyku oraz Ameryki Środkowej i Południowej. U ludzi i psów najczęściej diagnozuje się gorączkę dolinową, ale większość ssaków (w tym kotów) może zostać zarażona.

Jak psy wywołują gorączkę dolinową?

Organizmy kokcydiodowe żyją w glebach pustynnych i wytwarzają długie włókna, które zawierają zakaźne zarodniki. Kiedy gleba zostanie naruszona, na przykład przez psa kopającego, przez budowę lub podczas wichury, zarodniki unoszą się w powietrzu i mogą być wdychane. Uważa się, że psy są tak często diagnozowane jako gorączka dolinowa, ponieważ często przeszkadzają i wąchają brud podczas codziennych czynności.

Wewnątrz płuc zarodniki dojrzewają i rozmnażają się w „sferulkach” – małych strukturach, w których rozwija się wiele „endospor”. Z czasem kuleczki pękają, uwalniając endospory, które mogą następnie rozprzestrzeniać infekcję w płucach lub reszcie ciała.

Objawy gorączki doliny u psów

Wiele psów narażonych na Coccidiodes immitis nie ma objawów choroby. W takich przypadkach układ odpornościowy psa jest w stanie powstrzymać i zniszczyć organizmy, zanim zdążą się rozmnażać i powodować choroby. Ale kiedy pies jest narażony na dużą liczbę zarodników lub ma osłabiony układ odpornościowy, Valley Fever może się utrzymać.

Typowe objawy infekcji ograniczonej do płuc obejmują:

• Kaszel
• Letarg
• Gorączka
• Słaby apetyt
• Utrata masy ciała

Dodatkowe objawy są widoczne, gdy infekcja rozprzestrzenia się poza płuca. Kulawizna nie jest niczym niezwykłym, ponieważ często dotyczy to stawów i kości. Jeśli mózg jest zaangażowany, mogą wystąpić napady. Inne możliwe objawy to ból pleców lub szyi, ropnie, rany skóry, które nie goją się zgodnie z oczekiwaniami, obrzęk węzłów chłonnych, nieprawidłowości oczu, niewydolność serca i inne.

W Arizonie wydaje się, że najwyższe ryzyko narażenia na Coccidiodes immitis występuje w suchych miesiącach: czerwcu, lipcu, październiku i listopadzie, ale może to nie mieć miejsca w innych częściach kraju. Objawy infekcji mogą wystąpić tygodnie, miesiące, a nawet lata po wystąpieniu ekspozycji.

Diagnozowanie gorączki doliny u psów

Lekarze weterynarii, którzy praktykują tam, gdzie gorączka dolinowa jest powszechna, są dobrze zaznajomieni z chorobą i często przeprowadzają testy na psach z typowymi objawami. Jeśli niedawno podróżowałeś do lub przeprowadziłeś się z regionu, w którym gorączka dolinowa jest powszechnie diagnozowana, a twój pies źle się czuje, ty MUSIEĆ powiedz swojemu weterynarzowi o historii podróży Twojego psa i/lub spytaj konkretnie, czy należy wykonać test Valley Fever.

Najczęstszym sposobem testowania gorączki doliny jest test miana, który mierzy poziom przeciwciał przeciwko kokcydiodom w próbce krwi. Innymi słowy, test miana określa, czy pies był narażony na Coccidiodes. Weterynarze łączą wyniki miana psa z innymi testami diagnostycznymi (pełną morfologię krwi, panele chemii krwi, zdjęcia rentgenowskie itp.) oraz objawy i historię psa, aby ostatecznie ustalić, czy pies ma gorączkę dolinową.. Dostępne są dodatkowe rodzaje testów, które mogą pomóc w diagnozowaniu skomplikowanych przypadków.

Leczenie gorączki doliny u psów

Psy, u których zdiagnozowano Valley Fever, otrzymają leki przeciwgrzybicze, które hamują wzrost organizmów Coccidiodes i pozwalają układowi odpornościowemu psa kontrolować i, miejmy nadzieję, wyeliminować infekcję. Powszechnie stosowane leki obejmują flukonazol, itrakonazol i ketokonazol. Inne opcje są dostępne dla psów z ciężkimi infekcjami lub tych, które nie reagują na tradycyjne leczenie. Lekarze weterynarii mogą również przepisać leki przeciwzapalne, środki przeciwbólowe, wsparcie żywieniowe, płynoterapię i inne zabiegi w oparciu o specyfikę przypadku psa.

Valley Fever wymaga długotrwałego leczenia. Psy zazwyczaj otrzymują leki przeciwgrzybicze przez co najmniej sześć miesięcy do roku, ale niektóre mogą wymagać przedłużonego lub nawet dożywotniego leczenia, aby zapobiec nawrotom. Lekarze weterynarii określają najlepszy czas na odstawienie leków przeciwgrzybiczych na podstawie reakcji psa na leczenie i badania kontrolne, a następnie będą ściśle monitorować nawroty.

Rokowanie i zapobieganie

Według University of Arizona ponad 90 procent psów leczonych z powodu Valley Fever przeżyje. Psy z objawami obejmującymi kilka części ciała (zwłaszcza mózg) lub które nie reagują dobrze na leki przeciwgrzybicze, mają gorsze rokowanie. Niestety nawroty są powszechne nawet przy odpowiednim leczeniu, dlatego bardzo ważne jest uważne monitorowanie psów. Ogólnie rzecz biorąc, psy, które mają nawrót, ponownie dobrze reagują na leczenie, ale mogą potrzebować pozostać na lekach przeciwgrzybiczych przez resztę życia.

Jeśli mieszkasz lub odwiedzasz obszar endemiczny Valley Fever, podejmij kroki w celu ochrony zdrowia swojego psa. Zrób, co możesz, aby zmniejszyć jego narażenie na glebę i pył unoszący się w powietrzu. Na przykład, trzymaj psa w domu na tyle, na ile jest to praktyczne i prowadź go na smyczy po utwardzonych chodnikach. Ale jeśli Twój pies rozwinie Valley Fever, nie musisz się martwić, że przekaże chorobę Tobie lub innym zwierzętom. Valley Fever przenosi się poprzez wdychanie zarodników zawartych w brudu i kurzu, a nie poprzez kontakt z chorym zwierzęciem lub osobą.