Rasa Kota Birmańskiego Hipoalergiczny, Zdrowy I Długowieczny

2024 Autor: Daisy Haig | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 03:12

Delikatny, aktywny i zabawny, ale cichy i dyskretny, gdy widzi, że jesteś zajęty, Birman jest doskonałym towarzyszem.

Charakterystyka fizyczna

To długi i solidny kot, zbudowany na dość ciężkich liniach. Kot birmański o uderzających, okrągłych, niebieskich oczach o delikatnym wyrazie jest łatwo rozpoznawalny przez wszystkich miłośników kotów. Jest kolorowy, najlepiej ze złotym odlewem, a na łapach nosi białe skarpetki. (Co ciekawe, kot jest czysto biały zaraz po urodzeniu, ale później wybarwia się.) Biała powłoka na przedniej łapie kończy się między drugim a trzecim stawem łapy, podczas gdy w tylnych łapach zakrywa wszystkie palce i rozciąga się w górę.

Osobowość i temperament

Łagodny i czuły z natury, Birman ma wszelkie cechy lojalnego, wiernego towarzysza. Jest to jeden z najłatwiejszych w obsłudze kotów i najmniej problemów.

Inteligentna i ciekawska, niezwykle responsywna na trening. Lubi wygrzewać się w adoracji i oczekuje dużo miłości i uwagi. Przedstawiony nieznajomym Birman jest raczej ciekawy niż powściągliwy i przestraszony. Łatwo dopasowuje się również do dzieci i innych zwierząt domowych.

Historia i tło

Historia tego świętego kota birmańskiego jest owiana legendą. Historia mówi, że czysto białe koty mieszkały w świątyniach poświęconych Panu Buddzie w Birmie (obecnie Myanmar). Uważano ich za świętych nosicieli dusz kapłanów, którzy opuścili ziemię do swojej niebiańskiej siedziby. Ten proces nazwano transmutacją.

Bóstwo Tsun-Kyan-Kse przewodniczyło temu procesowi i było symbolizowane przez złoty posąg ze świetlistymi szafirowymi oczami. Mun-Ha, który służył jako kapłan, czcił tę boginię w świątyni LaoTsun. Często towarzyszył mu Sinh, jeden z czczonych białych kotów, na jego wieczorne modlitwy przed złotym posągiem. Pewnego dnia złoczyńcy z Syjamu splądrowali świątynię i zabili Mun-Ha.

Kiedy leżał, biorąc ostatni oddech, Sinh, jego wierny towarzysz, oparł jedną z łap na głowie Mun-Hy i stanął twarzą do złotego posągu. Zdarzył się cud: Sinh przemienił się w złocistego kota, z nogami o ziemskim odcieniu i szafirowoniebieskimi oczami. Jego łapy zachowały jednak swój pierwotny kolor jako symbol czystości. Wszystkie koty należące do świątyni również przeszły tę magiczną zmianę. Sinh zmarł po tygodniu opłakiwania swojego towarzysza i odmowy jedzenia. Według legendy przeniósł ducha Mun-Hy do raju.

Istnieje jednak bardziej naukowa historia powstania rasy, której początki sięgają 1919 roku. W tym czasie kilka żądnych przygód kotów birmańskich zostało przetransportowanych do Francji z Birmy. Istnieją dwie relacje z historii ich przybycia.

Według jednej opowieści świątynia Tsun-Kyan-Kse została ponownie zaatakowana. Dwóch mieszkańców Zachodu, major Russell Gordon i Auguste Pavie, pomogło kilku księżom i ich świętym kotom uciec do Tybetu. Po powrocie do Francji, za wyświadczone usługi otrzymali w prezencie dwa koty birmańskie. Według bardziej prozaicznej relacji, koty te kupił pan Vanderbilt, który z kolei kupił je od niezadowolonego służącego ze świątyni LaoTsun. Jeden z kotów, Madalpour, zmarł w podróży, ale kotka Sita dotarła do Francji. Po zajściu w ciążę podczas podróży, Sita jest często uważana za matkę rasy birmańskiej w Europie.

Rasa nadal się rozprzestrzeniała, aw 1925 została oficjalnie uznana we Francji. Wielka II wojna światowa zmniejszyła liczbę Birmanów w Europie, niemal powodując ich wyginięcie. Jednak kilku ocalałych zapewniło ciągłość rasy. Dzięki ostrożnym przeprawom Birman po raz kolejny dokonał powrotu i został nawet wywieziony do Anglii w 1955 roku, ale nie zyskał oficjalnego uznania aż do 1966 roku.

Birmy zostały sprowadzone do Ameryki w 1959 roku i zostały formalnie uznane przez Stowarzyszenie Miłośników Kotów w 1966 roku. Od tego czasu rasa zadomowiła się w sercach ludzi i jest jedną z najpopularniejszych. Posiada status mistrzowski we wszystkich związkach.