Anestefobia: Zdrowy Strach Przed Znieczuleniem To Dobra Rzecz

2024 Autor: Daisy Haig | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 03:12

Każdy zna kogoś, kto zgubił zwierzaka w znieczuleniu. W większości przypadków istnieje rozsądne wytłumaczenie: leżąca u podstaw choroba serca, niewydolność narządów, utrata krwi i, najczęściej, błąd ludzki, który pozwala na niewykrycie odwracalnych oznak normalnego działania znieczulającego.

Następnie wkraczamy w sferę aberracji, co nazywamy prawdziwymi niepożądanymi reakcjami anestetycznymi. Te reakcje nie mają wyjaśnienia. Ponieważ są one prawie niemożliwe do udowodnienia (jedyną metodą jest eliminacja, zwykle niemożliwa po fakcie), wszystkie działania niepożądane w znieczuleniu określamy zbiorczym terminem AAE (niepożądane zdarzenie anestezjologiczne).

W Stanach Zjednoczonych AAE występują z częstością 4 na 1000 przypadków. Nie zawsze kończą się śmiercią, ponieważ skutki znieczulenia można czasem odwrócić.

Miałem tylko jeden AAE w mojej karierze – około rok temu. W niewytłumaczalny sposób u sześciomiesięcznego kociaka, który wraca do zdrowia po spaleniu (i wykazuje normalne oznaki powrotu do zdrowia po narkozie), doszło do zatrzymania akcji serca. Po resuscytacji krążeniowo-oddechowej i sześciu dniach pobytu w szpitalu kociak został ślepy w domu. Prawdopodobnie nigdy nie odzyska wzroku.

W przeciwnym razie moje jedenaście lat jako weterynarz pozostało niezwykle wolne od reakcji. Statystycznie to tylko kwestia czasu, zanim spotkam się z kolejnym AAE. Z tego powodu przy każdym znieczulanym zwierzaku przypominam sobie, aby zachować jak największą czujność na oznaki zbliżającej się katastrofy.

Przez lata przerwałem wiele zabiegów anestezjologicznych po tym, jak pacjent wydawał się „niezupełnie właściwy” podczas znieczulenia. Byłem również znany z operowania z niezwykłą szybkością, gdy pies lub kot doznał negatywnej zmiany w znieczuleniu po tym, jak procedura była już w toku.

Wyjść. Wyjść. To moja mantra, kiedy uderza mnie anestefobia.

Każdy weterynarz zna to uczucie: wszystko idzie dobrze, dopóki coś nie pójdzie nie tak: zmiana tętna, spadek ciśnienia krwi, nieregularne oddychanie, dziwne wzorce EKG, duże wahania temperatury ciała itp.

Panika nie jest dominującym uczuciem, chociaż może nam wybaczyć to chwilowe uczucie. To bardziej jak: O j---! Wtedy po prostu ruszasz się i podajesz leki (jeśli to konieczne), kończysz lub przerywasz zabieg i zastanawiasz się dwa razy, by jeszcze raz jeszcze znieczulić tego pacjenta. W zależności od reakcji zwierzaka możesz zlecić dodatkowe prace laboratoryjne, prześwietlenia i/lub badania kardiologiczne.

W przypadku wielu AAE wszystko wraca do normy – nie ma wyraźnego powodu negatywnej reakcji zwierzęcia. To tylko sprawia, że strach staje się bardziej intensywny: poza naszymi obecnymi środkami ostrożności nie ma nic, co mogłoby zapobiec niektórym z tych reakcji. Ostatecznie niektóre reakcje są obecnie poza naszą kontrolą.

Dobrą wiadomością jest jednak to, że czynnikiem jest błąd ludzki. Podobnie jak technologia. Dobrze zarządzane szpitale weterynaryjne (z bardziej doświadczonym personelem, najnowocześniejszym sprzętem i zaawansowanymi technologicznie protokołami anestezjologicznymi) odnotowują znacznie mniej zgonów z powodu znieczulenia. Dlatego, ponieważ statystyka cztery na tysiąc jest średnią, większość praktyk (z przyjemnością, takich jak moja) doświadcza mniej. A zgony są jeszcze rzadsze. Nasza stawka jest bardziej jak 3 na 11 000. Zrobiłem obliczenia: Jeden z tych trzech zmarł. Pozostali dwaj stracili wzrok.

Chociaż AAE są smutne, w rzeczywistości nadal wierzę w częste czyszczenie zębów i inne rutynowe procedury wymagające znieczulenia. Mój pies nigdy nie zrezygnuje z zabiegu znieczulającego, który poprawi jego ogólny stan zdrowia. Dzięki starannemu monitorowaniu i wystarczającej anestefobii ze strony weterynarzy i ich personelu, AAE mogą być korzystnie zarządzane.

Zdrowy strach przed znieczuleniem to dobra rzecz.