Nowe Antybiotyki Dla Ludzi I Zwierząt

2024 Autor: Daisy Haig | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 03:12

W sierpniu zeszłego roku napisałem o rosnącym zagrożeniu dla zdrowia na całym świecie przez bakterie oporne na antybiotyki. Temat ten jest na tyle ważny, że coraz częściej jest postrzegany jako największy problem dla lekarzy i lekarzy weterynarii w niezbyt odległej przyszłości.

Jednym z czynników przyczyniających się do oporności bakterii był fakt, że od ponad 30 lat nie wprowadzono nowej klasy antybiotyków. Badania, regulacje rządowe i siły ekonomiczne odegrały rolę w tym braku badań naukowych. To wszystko mogło się zmienić teraz, gdy na podwórku mikrobiologa odkryto nową klasę bakterii.

Bakterie, grzyby i antybiotyki

Większość z nas nie zdaje sobie sprawy, że cud, który nazywamy antybiotykami, jest wytwarzany przez bakterie i grzyby. Te drobnoustroje produkują antybiotyki od miliardów lat, aby chronić się przed innymi bakteriami i grzybami. Ale nie byliśmy świadomi tych ratujących życie właściwości mikroskopijnych owadów, dopóki Alexander Fleming nie wykazał, że pospolita pleśń hamowała wzrost gronkowca na szalce Petriego w 1928 roku. Fleming odkrył penicylinę. Dopiero pod koniec lat 40. penicylina mogła być masowo produkowana i wykorzystywana do leczenia rannych żołnierzy amerykańskich podczas II wojny światowej i wojny koreańskiej.

Pomyśl o tym. Lekarze i weterynarze nie mieli antybiotyków do leczenia choroby aż do wczesnych lat pięćdziesiątych. Antybiotyki są częścią terapii medycznej i weterynaryjnej dopiero od 60 lat. Antybiotyki zostały wprowadzone dopiero 29 lat przed rozpoczęciem przeze mnie praktykowania weterynarii. Nie wyobrażam sobie bycia weterynarzem w czasach Jamesa Herriota i leczenia zwierząt bez antybiotyków. Po niesamowitym odkryciu penicyliny uwolniona została medyczna moc bakterii i grzybów. W tym krótkim czasie mamy teraz 20 różnych klas antybiotyków z różnych bakterii i grzybów.

Jaka jest klasa antybiotyków? Klasa antybiotyków ma specyficzną strukturę molekularną i pochodzi z określonej grupy bakterii lub grzybów, które atakują określoną grupę bakterii chorobotwórczych. Nowe klasy antybiotyków dały nam lekarzom wiele broni do walki z chorobami. Wraz z 30-letnią suszą w odkryciu nowych antybiotyków i nadużywaniem antybiotyków w tym czasie, bakterie chorobotwórcze stały się odporne na ten ogromny arsenał leków. Choroby znów mają lepszą rękę w pokera.

Nowe bakterie i nowe antybiotyki

Bakterie i inne drobnoustroje są wybredne i nie chcą rosnąć w laboratoriach. Dlatego mikrobiolodzy znaleźli antybiotyki tylko u 1% dzikich gatunków drobnoustrojów. Pozostałe 99% nie ugnie się pod wpływem naszego laboratorium. Ale niektórzy naukowcy znaleźli obejście. Pobierając próbki gleby z podwórka kolegi, naukowcy wykorzystali technologię do indywidualnej identyfikacji bakterii, a następnie zwrócenia ich do gleby w celu rozmnażania się we własnym środowisku, a nie w laboratorium. Byli w stanie wytworzyć duże kolonie bakterii glebowej zwanej Eleftheria terrae, która wykorzystuje tajną broń teixobactin do ochrony przed innymi bakteriami.

Okazuje się, że teixobactin stanowi potrójne zagrożenie dla bakterii chorobotwórczych. Niszczy wiele rodzajów bakterii lekoopornych, jest bezpieczny w użyciu u każdego ssaka, a bakterie nie mogą łatwo rozwinąć na niego oporności.

Teixobactin zabija inne bakterie, niszcząc ich ścianę komórkową. Wiele współczesnych antybiotyków zabija bakterie tą samą metodą niszczenia ściany komórkowej. Ale sposób, w jaki robi to teixobactin, utrudnia bakteriom wytworzenie oporności i uniknięcie zniszczenia, tak jak w przypadku innych antybiotyków.

Naukowcy wybrali najtrudniejszy test leczenia teiksobaktyny. Zainfekowali myszy śmiertelną dawką MRSA (mięso żywiące się gronkowcem, które jest odporne na praktycznie każdy antybiotyk). Myszom wstrzyknięto teiksobaktynę godzinę po zakażeniu MRSA. Każda mysz przeżyła.

Ekscytującą częścią tego odkrycia jest nie tylko odkrycie teixobactin, ale nowej technologii, która umożliwia hodowlę bakterii w ich własnym środowisku. Naukowcy będą mogli pracować ze znacznie większym odsetkiem drobnoustrojów na Ziemi; otworzy to możliwości daleko wykraczające poza teixobactin. Człowiek może ponownie długotrwale kontrolować bakterie chorobotwórcze – z pomocą naszych własnych podwórek.

Dr Ken Tudor